Od urodzenia uczono nas, że emocje są złe.
Trzeba się od nich odciąć, bo inaczej będziemy czuć ból.
A nie nauczono nas, że emocje to dar, który nawiguje nas do źródła naszych doznań.
Uczono nas, schodzenia z drogi.
A nie nauczono, że mamy wybór.
Bycia układnym.
Zamiast, rozpoznawania własnych potrzeb.
Zaniżania własnej wartości, jednocześnie pokazując nam wartość w innych.
Uczono nas, że posiadanie przyniesie nam spokój.
A prawdą jest, że im więcej posiadamy rzeczy materialnych, tym większy lęk nam towarzyszy.
Dążenia do celów.
Zamiast radości z tego, czego już doświadczamy.
Brania udziału w wyścigach, kto ma więcej, lepiej, lepsze, cenniejsze.
Co zaburzyło energię współtworzenia, na rzecz wszystkiego dookoła i nas samych.
Uczono nas, że czas to pieniądz.
Co sprawiło, że ciągle biegniemy.
Uczono wdrapywania się na szczyty, zamiast podziwiania tego, co nas otacza.
Uczono nas, że dom i rzeczy materialne, mają większą wartość niż człowiek.
Nauczono nas, składać im hołd, tym samym pokazując nam, naszą marność.
Nauczono nas wypełniać po brzegi, nasze umysły, brzuchy, pokoje, domy, kosze i siatki z zakupami.
Wypełniono nas lękiem do życia.
Nauczono nas, że na nic nie mamy wpływu.
Teraz my musimy nauczyć się, że wpływ mamy na wszystko.
Więc teraz, uczymy się tworzyć pustkę, niwelować bodźce, pościć.
Na nowo, uczymy się kontaktu z naturą, Matką Ziemią, a więc uczymy się ufać życiu.
Uczymy się bycia świadomym, zamiast bycia manipulowanym.
Uczymy się kwestionować.
I podważać.
Wybierać.
Czuć.
Doceniać.
Uczymy się wdzięczności.
Bycia w empatycznej bliskości.
Współpracy, na rzecz nas wszystkich.
A także, bezwarunkowej miłości do całego stworzenia.
I świadomego połączenia z Źródłem.
